Soms weet ik niet of ik iemand nog levend terug ga zien

Soms kom ik iemand tegen, die ik geholpen heb. Wat in de hulpverlening vaak cliënt wordt genoemd. Zie ik als een bekende. Een deelnemer, maar bovenal als mens. Wanneer het zo slecht gaat met iemand, dat ik voel dat hij of zij de dood in de ogen kijkt. Moet ik huilen. Niet waar ze bij zijn, maar als ik weg loop voel ik de tranen komen. Ik vind dat mensen dit waard zijn. Ik gun ze het beste en al helemaal geen ellendige dood. Wat mij het meeste pijn doet en ook vaak heel boos maakt. Is het feit, dat er altijd hulpverlening in beeld is. Toch gaat iemand dood aan zijn problemen. Eigen verantwoordelijkheid. Dit klopt ook. Maar ergens klopt het ook niet. 

Hoe komt er eigenlijk zo veel drugs is Nederland. En waarom worden mensen die bijna sterven door hun verslaving niet opgenomen omdat zij een gevaar zijn voor zichzelf. Want iemand is stervende of is een gevaar voor anderen, want de drugs en het einde van iemands leven is heel heftig. Methadon, dat is de oplossing. Ongelofelijk. Soms gaat iemand ook heel erg diep. En daar helemaal beneden beseft hij/of zij dat het leven waarde heeft en begint andere keuzes te maken. Tot er weer tegen een muur wordt gelopen. Jaren zitten in een opvang, wachten op een woning. Niemand vertrouwt je, je bent ook niet te vertrouwen. Schulden boetes, strafzaken. Eigenlijk is het uitzichtloos en misschien is dan de dood toch beter, tot je weer zo diep zit en beseft dat het leven waarde heeft.