Beste hulpverlening

Mag ik jullie voorstellen aan mijn jongens

Ik Stanley ter haar, ken jullie eigenlijk al heel mijn leven. Toen ik 8 jaar was, werd ik na een adoptie uit huis geplaatst. Het lukte mijn ouders toch niet. Ik kwam bij allemaal vreemde mensen terecht, of op vreemde plekken. Ik maakte verschrikkelijke dingen mee, die ik nooit zal vergeten. Ik koos er voor om niet in de slachtofferrol te blijven zitten, maar als ik groot ben, verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf en het anders te doen. Inmiddels ben ik groot en probeer ik al 12 jaar kinderen of volwassenen te helpen. Die het gewoon niet makkelijk hebben. Geen huis, geen eten of drinken. Een beperking, verslaving of wat dan ook. Maar er zit mij wat dwars. Ik begin meer en meer in te zien, dat organisaties die hulp verlenen, vaak niet een onderdeel van de oplossing zijn, maar van het probleem. Dit zegt helemaal niks over de hulpverleners zelf, de mensen die met de mensen in lastige situaties werken.

Waar gaat het mis?

Waar het mis gaat? Dat weten we allemaal: belangen. En er zijn verschillende belangen. Die van de organisatie, die van de gemeente/overheid. Wie betaalt die bepaalt. Die van de mensen die werken in de organisatie. Zij staan immers in de klei. Maar ook de jongens en de meisjes, anders gezegd de inwoners in dit land die het niet makkelijk hebben en van zorg afhankelijk zijn hebben ook een belang. En welk van de 4 genoemde belangen weegt het zwaarst denken jullie: Is dat die van de organisatie, de overheid, de werknemers of de cliënten?

Conclusie

Waar het op neer komt is, dat dit geen manier van werken is. En moet stoppen. Het sociaal domein en zeker de maatschappelijke opvang hebben een belangrijke functie in onze samenleving. Mensen weer terugbrengen in hun kracht. Zelfredzaamheid en eigen verantwoordelijkheid vergroten. Maar dit gebeurt niet. Keer op keer worden ze op straat getrapt, om dat het hun niet lukt om te voldoen aan de gestelde eisen.  Kleine over overtredingen, binnen deze maatschappelijke opvang, kunnen er voor zorgen dat je weer helemaal op nieuw moet beginnen.

Maar wat makkelijk kan, zal moeilijk worden gemaakt. Afhankelijk van welke hulpvraag je hebt, zul je naar het wijkteam moeten. Elke gemeente heeft dit anders geregeld. Bij mij in de wijk is er een wachttijd van 1 á 2 maanden. Stel je bent de overzicht in je financiën verloren, domme keuzes gemaakt misschien. Maar je trekt toch aan de bel,  mooi maar dat zou wel eens te laat kunnen zijn. Stel je gaat scheiden, de vrouw blijft achter met de kinderen in de koopwoning  en jij moet even op zoek naar wat anders. Misschien heb je een beperking waardoor het zelfstandig wonen niet lukt. Dan kom je terecht op een crisisplek. Eerst kan dit enkel een nachtopvang zijn (Bed bad en brood) merkwaardig is, dat bij binnenkomst het al duidelijk is dat je er niet lang kan blijven. Maar we zetten je niet zomaar op straat. Dit is hoe het werkt. Als iemand me werkt en past in het plaatje en op het punt staat een productief burger te worden, gaan we misschien nog in jou investeren. Ben je helemaal opgegeven, kan je echt nergens anders heen. Dan hebben we voor jou ergens een kooi met de naam, gebruikers slaapplek. Waar je zonder dat je een gevaar bent voor anderen mag slapen.  Het zal wel moeten we wel anders zien de mensen je je steeds overal op straat liggen en dat vind de buurt niet zo fijn.  Heb je een eigen mening, ben je assertief.  Dan is het simpel. Dit zijn de termijnen succes. Lukt het niet, je was assertief toch. Dus zoek het zelf maar uit. Pas als je breekt ,zo moe bent van het slepen van plek naar plek bank naar bank.  dat je niet meer wilt leven, of dood aan het gaan bent van je gebruik of verdriet. dan word je misschien geholpen, want jhaa cliënt  toont nu echt inzet. Nee de persoon in kwestie is gebroken. Nu is het makkelijker hem te begeleiden binnen het aanbod. iemand kapot maken om hem vervolgens op nieuw te programmeren, naar productieve brave burger.  Wie geluk heeft kan doorstromen naar een setting waar je langer mag blijven.  Hoe lang een jaar max. Dan moet je echt een eigen plek hebben. Maar nee, als jij je best doet. Mag je misschien wel een maandje of twee langer blijven.

Dag in dag uit hangt er wat boven het hoofd van mijn jongens en meisjes. Verschrikkelijk. Schulden, boetes, maatregel. Stop hier mee. Alles hangt af van je gedrag, dat is altijd zo, geld voor iedereen. Maar er zijn ook mensen die echt hun best doen, maar sorry niet perfect zijn.  Het gaat al lang niet meer over het recht van een mens. Het recht op huisvesting, het recht op wat dan ook.  Zorg hulp of ondersteuning. Het gaat over geld, macht en controle. Het is een uitgekookte manier/methodieken om mensen de kant op te bewegen die voor het systeem het beste werkt. Maar horen instituten organisaties, overheden en systemen niet voor de mensen te werken. Als jij echt door puur toeval in de problemen bent gekomen, is hoe de hulp op dit moment word aangeboden niet geschikt. Het haalt je uit je kracht en maakt de situatie uitzichtloos. Stel iemand is bekend met bepaalde problematiek waarrdoor hij een broep moet doen, op dieste uit het sociaal domein en/of maatschappelijke opvang.  past het aanbod  nog steeds niet bij de individu, omdat het juist de bedoeling is dat de desbetreffende persoon geen gebruik meer hoeft te maken van het aanbod. Gezien de gestelde termijnen voor verblijf.

Nogmaals, het gaat niet om de hulpverleners, het gaat om belangen binnen de organisatie samenhangend met de financieringen van de overheid.

Het is heel makkelijk om te denken: nou ,als iemand in de problemen komt, zal het wel zijn eigen schuld zijn. Er is altijd een eigen aandeel, maar er moet ook een mogelijkheid zijn om te verbeteren en van een fout te leren. Ook hier mogen hulpverleners hun vuisten ballen, en schreeuw het van de daken. Geef ze een kans. Geef ze een kans om weer menswaardig te kunnen leven. Vaak zijn het mensen die het al hun hele leven moeilijk hebben gehad. Of juist niet, maar ook de weg naar boven niet meer vinden. Het traject naar in de problemen, is een glijbaan naar beneden. Maar de weg er uit wordt onmogelijk gemaakt.